سابقه و هدف: برونکوسکوپی فیبراپتیک گاهی همراه عوارض همودینامیک مهمی مانند افزایش فشار خون، تاکیکاردی و آریتمی می باشد. توانایی آگونیست های آدرنورسپتور α2 در مهار اعصاب سمپاتیک مرکزی ممکن است جهت استفاده در بیمارانی که تحت برونکوسکوپی قرار می گیرند، در راستای کاهش بروز و شدت اختلالات همودینامیک ایجاد شده در آنها مفید واقع شوند.مواد وروشها: این مطالعه جهت بررسی اثر تجویز کلونیدین خوراکی در طی برونکوسکوپی فیبراپتیک به عنوان تقلیل دهنده پاسخ استرس همودینامیک انجام شد. این مطالعه بصورت یک مطالعه آینده نگر، تصادفی شده دو سویه کور، درصد بیمار کاندید شده برای برونکوسکوپی جهت ارزیابی اثرات کلونیدین خوراکی(300 mg) بر روی تغییرات همودینامیک و بروز تغییرات ECG به عمل آمد.یافته ها: درطی انجام برونکوسکوپی، بیماران دریافت کننده پلاسبو افزایش قابل توجهی در متوسط فشار شریانی (97±18 به 120±17 میلی متر جیوه) و ضربان قلب (90±16 به 109±17 ضربه در دقیقه) را نسبت به گروه دریافت کننده کلونیدین نشان دادند که به ترتیب (از 100±15 به 110±17 میلی متر جیوه) و (از 89±19 به 97±19 ضربه دردقیقه) بود (P<0.05).نتیجه گیری و پیشنهادات: استفاده از کلونیدین خوراکی به طور قابل ملاحظه ای تغییرات ضربان قلب و فشار متوسط شریانی را بدنبال برونکوسکوپی تقلیل می دهد. این دارو بخصوص در بیماران مبتلا به بیماری قلبی سودمند می باشد.

سابقه و هدف: برونکوسکوپی در بیماران تحت تهویه مکانیکی از طریق لوله اندوتراکئال، به ویژه در بیماران با بیماری زمینه ای قلبی– ریوی می تواند با عوارض جدی مانند تشدید هیپوکسی، هیپرکاپنی، افزایش فشار راه های هوایی، آریتمی های قلبی و اختلالات همودینامیک همراه باشد. این مطالعه به منظور بررسی انجام پذیری و ایمنی برونکوسکوپی از طریق گلوت (TGFOB) در بیماران انتوبه تحت تهویه مکانیکی انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه 37 بیمار تحت تهویه مکانیکی با اندیکاسیون های تشخیصی یا درمانی مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا برونکوسکوپ فیبراپتیک را از بینی عبور داده و در صورت وجود فضای کافی بین لوله اندوتراکئال و طناب صوتی برونکوسکوپ وارد تراشه گردید. سپس کاف با ایجاد نشت حداقل، پر شد. یافته ها: TGFOB در 22 بیمار (85.5%) قابل انجام بود. تنها یافته غیر طبیعی مشخص در این بیماران تاکیکاردی خفیف بود (متوسط تعداد ضربان قلب حین برونکوسکوپی 103±17.2 و قبل از برونکوسکوپی 99±16). هیچگونه عارضه زودرس یا دیررس دیگر (تا 48 ساعت) دیده نشد.نتیجه گیری: نتیجه این مطالعه نشان داد که برونکوسکوپی فیبراپتیک ترانس گلوتیک در 85.5% بیماران انتوبه بدون عوارض انجام پذیر است. علاوه بر این، با این روش حنجره و تراشه را می توان در حین برونکوسکوپی بررسی نمود.

زمینه و هدف: جاگذاری صحیح لوله تراشه در اعمال جراحی، موارد احیای قلبی - ریوی، بخش مراقبت های ویژه و انتقال بیماران حایز اهمیت فراوان است. هدف از این مطالعه تعیین فواصل مربوط به راه هوایی در جمعیت ایرانی است.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی 75 بیمار ASA class II, III مراجعه کننده به بخش ریه بیمارستان امام خمینی از نظر تعیین فواصل گوشه لب تا تارهای صوتی و نیز کارینا بررسی شدند.یافته ها: تعداد 71 بیمار واجد شرایط ورود به مطالعه شامل 45 بیمار (63.4%) مذکر و 26 بیمار (36.6%) مونث بودند. دندان های قدامی فوقانی تا طناب های صوتی در جنس مذکر، 16.83±0.75 mm و در جنس مونث، 15.04±1.12 mm بود. فاصله طناب های صوتی تا کارینا در جنس مذکر 13.1±0.98 mm و در جنس مونث 11.6±0.96 mm بود (p<0.001). تفاوت فواصل منافذ بینی تا تارهای صوتی و آلوئول تار های صوتی نیز 3-2 سانتی متر بود.نتیجه گیری: اگرچه در این مطالعه ارتباط طول تراشه و قد افراد مستقیم بود و اگرچه متوسط قد جمعیت ایرانی از جمعیت اروپایی و امریکایی کوتاه تر است، به نظر می رسد عمق جاگذاری صحیح لوله تراشه در ایرانی ها از مقادیر توصیه شده کتب درسی با رفرانس اروپایی و امریکایی در جنس مرد و زن (23 و 21 سانتی متر) بیشتر باشد. تفاوت فواصل بینی - تار صوتی با دندان های ثنایا - تار صوتی در جمعیت مورد مطالعه 3-2 سانتی متر بود. با توجه به تعداد بیماران بررسی شده پیشنهاد می کنیم مطالعه ای با حجم نمونه بزرگتر در جمعیت ایرانی به عمل آید تا قابل تعمیم به گروه های بزرگتر بالینی باشد.

لوله گذاری تراشه از را دهان با فیبر اپتیک در زیر بیهوشی عمومی در صورتی که راه هوایی به طور کامل واضح نباشد می تواند مشکل باشد و نیاز به استفاده از وسایل خاص یا انجام مانورهای ویژه دارد.در این مطالعه میزان تاثیر مانورهای بالا کشیدن فک، کشیدن زبان هر کدام به تنهایی و هر دو با هم در 76 بیمار گروه 1 و ASA 2 در گروه سنی 18-70 سال کاندیدای جراحی انتخابی نیازمند لوله گذاری تراشه از راه دهان موردبررسی قرار گرفت. وضوح راه هوایی در سطح کام نرم با مشاهده ارتفاع آن از قاعده زبان و تماس اولا با قاعده زبان و در سطح اپی گلوت با مشاهده تماس اپی گلوت با دیواره خلفی فارنژیال مشخص گردید. کلیه اطلاعات به دست آمده، توسط برنامه آماری اس. پی. اس. اس SPSS  محاسبه و توسط تی _تست و کای دو با یکدیگر مقایسه شد.کشیدن زبان بطور قابل توجهی قاعده زبان را از اولاو کام نرم جدامی کند و به طور معنی دار وضوح راه هوایی در این سطح را نسبت به بالا کشیدن فک بهبود می بخشد .(p<0.05) بالا کشیدن فک، اپی گلوت را به طور قابل توجهی از دیواره خلفی فارنژیال جدا می کند و به طور معنی دار وضوح راه هوایی در این سطح را نسبت به کشیدن زبان بهبود می بخشد (p<0.05). به کار گیری هر یک از مانورها به تنهایی در تدارک وضوح کامل راه هوایی در هر دو سطح (کام نرم و اپی گلوت) در تعداد قابل توجهی از بیماران نا موفق است. به کارگیری هر دو مانور هم زمان در هر بیمار موجب وضوح کافی و لوله گذاری موفق تراشه از راه دهان با فیبر اپتیک در تمامی بیماران با هر میزان از مالامپاتی می شود.

مقدمه: در سال های اخیر، برونکوسکوپی فیبراپتیک به عنوان روش تشخیصی و هم درمانی کاربرد وسیعی پیدا کرده است. از عوارض شایع و مهم آن هیپوکسمی است. این مطالعه با هدف بررسی تغییرات اشباع اکسیژن شریانی در حین برونکوسکوپی انجام شده است.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی در سال های 81-1380 در بیمارستان امام خمینی تهران انجام شده است. 188 نفر از مراجعه کنندگان به بخش برونکوسکوپی که به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. کلیه این بیماران تحت برونکوسکوپی فیبراپتیک و مونیتورینگ پالس اکسی متری همزمان در انشعابات مختلف راه های هوایی و هنگام انجام شستشوی برونکوآلوئولر و بیوپسی قرار گرفتند اطلاعات جمع آوری شده در پرسشنامه ثبت شد و با استفاده از نرم افزاری SPSS 11.5 و آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.نتایج: از 188 بیمار 106 نفر مرد و 82 نفر زن بوده اند. متوسط سنی بیماران 52.2±17.8 سال بوده است. همه بیماران قبل از شروع برونکوسکوپی، درصد اشباع اکسیژن شریانی بالاتر از 92% داشته اند. کاهش اکسیژن شریانی در محل کارینا، هنگام انجام شستشوی برونکوآلوئولر و بیوپسی معنی دار بود. حداقل 88% و حداکثر 92% بود و پایین افتادن اشباع اکسیژن شریانی در زنان کمتر از مردان است و با افزایش سن، پایین بودن اشباع اکسیژن شریانی تشدید می شود.نتیجه گیری: عارضه شایع برونکوسکوپی فیبراپتیک یعنی هیپوکسمی با توجه به کاربرد وسیع این وسیله تشخیصی و درمانی و اهمیت هیپوکسمی مهم تلقی می شود. از طرفی هیپوکسمی عوارض نامطلوبی دارد. پایین افتادن اشباع اکسیژن شریانی در محل کارینا، هنگام شستشوی برونکوآلوئولر و بیوپسی با اهمیت و معنی دار است. هیپوکسمی در مردان بیش از زنان است با افزایش سن نیز هیپوکسمی تشدید می شود. از این رو با توجه به شیوع بالا و اهمیت هیپوکسمی نیاز به مونیتورینگ پالس اکسی متری همزمان با برونکوسکوپی فیبراپتیک کاملا وجود دارد. 

زمینه و هدف: در طی برونکوسکوپی می توان از داروهای آرامبخش مانند پروپوفول، کتامین و بنزودیازپین ها استفاده کرد. هدف ما مقایسه تاثیر آرامبخشی کتامین-میدازولام و کتامین-دکسمدتومیدین در برونکوسکوپی بود. روش بررسی: این یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که از آبان 1399 تا فروردین 1400 بر روی 60 بیمار انجام شد. گروه کتودکس، mg/kg 1 کتامین و µ, g/kg 1 دکسمدتومیدین طی 10 دقیقه دریافت کردند و انفوزیون mg/min 5/0 کتامین و µ, g/kg 5/0 دکسمدتومیدین برقرار شد. گروه کتومید (Ketomid)، mg/kg 1 کتامین و mg 5/2 میدازولام طی 10 دقیقه دریافت کردند و mg/min 5/0 کتامین و µ, g/kg/min 1 میدازولام انفوزیون گردید. فشارخون، ضربان قلب، درصد اشباع اکسیژن و درد مورد مقایسه قرار گرفت. همچنین میزان آرامبخشی براساس یک معیار پنج امتیازی از یک تا پنج ثبت گردید. داده های به دست آمده در SPSS software, version 26 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA) وارد شد. برای مقایسه داده ها بین خطوط زمانی مختلف و همچنین گروه های مختلف از Independent samples t-test و آزمون های اندازه گیری مکرر استفاده شد. 05/0P< به عنوان آستانه معناداری در نظر گرفته شد. یافته ها: کتودکس زمان آرامبخشی بیشتر (001/0

مقدمه: لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه غالبا با افزایش فشارخون و ضربان قلب همراه است. یکی از روش های پیشنهاد شده برای کاهش این تغییرات استفاده از برونکوسکوپ فیبراپتیک برای لوله گذاری تراشه است. در مطالعه حاضر تغییرات همودینامیک ناشی از لوله گذاری به روش فیبراپتیک با روش معمول لارنگوسکوپی در بیماران مبتلا به فشار خون مقایسه شده است.مواد و روش ها: 94 بیمار مبتلا به فشار خون بالا که حداقل در 10 روز پیش از مراجعه داروی ضد فشارخون مصرف نکرده بودند به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و به روشی مشابه بیهوش شدند.لوله گذاری در یک گروه با برونکوسکوپ فیبراپتیک و در گروه دیگر با لارنگوسکوپ انجام شد. پارامترهای همودینامیک شامل ضربان قلب، فشار خون سیستولی و دیاستولی قبل از القا (پایه)، قبل از لوله گذاری و 2، 4 و 6 دقیقه پس از لوله گذاری ثبت شد.یافته ها: ضربان قلب دقیقه 2 و فشار خون دیاستولی دقیقه 4 پس از لوله گذاری در گروه فیبراپتیک و فشارخون سیستولی دقیقه 6 پس از لوله گذاری در گروه لارنگوسکوپی نسبت به گروه دیگر به طور معنی داری بالاتر بود.مقایسه داده های به دست آمده پس از لوله گذاری با مقادیر پیش از لوله گذاری بجز فشارخون دیاستولی و ضربان قلب دقیقه 6 در گروه فیبراپتیک نشان دهنده یک افزایش معنی دار است.نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه نشان می دهد که شدت تغییرات همودینامیک در لحظات اولیه بعد از لوله گذاری در گروه فیبراپتیک بیشتر است در حالی که طول مدت آن کوتاه تر از لوله گذاری به روش لارنگوسکوپی است.به نظر می رسد برونکوسکوپی فیبراپتیک در بیماران مبتلا به پرفشاری خون کمک زیادی به تخفیف رفلکس های همودینامیک ناشی از لوله گذاری نمی کند.

برقراری راه هوایی مطمئن از مهمترین وظایف یک متخصص بیهوشی است. لذا به آموزش روش های مختلف برخورد با راه هوایی مشکل توجه ویژه ای باید داشت. بروز مشکلات در مدیریت راه هوایی می تواند منجر به عواقب ناگوار تهدیدکننده حیات مانند هیپوکسی و آسپیراسیون گردد. لوله گذاری به روش فیبراپتیک یک تکنیک مفید در بر قراری راه هوایی مطمئن در بیماران می باشد.هنگامی که گردن بیمار به دلیل آسیب به مهره ها قابل جا به جایی نیست و یا در شرایطی که امکان دید مستقیم طناب های صوتی به وسیله لارنگو سکوپ در حنجره امکان پذیر نیست، لوله گذاری به روش فیبراپتیک از طریق دهان یا بینی زیر بیهوشی عمومی یا به صورت بیدار، بسیار کمک کننده است. هدف از این مطالعه معرفی یک روش اسکوپی مفید در اداره راه هوایی می باشد.

برونکوسکوپی مداخله ای یک رویکرد تشخیصی – درمانی و تسکینی غیر جراحی در بیماران با ضایعات برونکیال بوده و عمدتا شامل برونکوسکوپی اندوبرونکیال ریژید، تحت بیهوشی عمومی می باشد که با کمک روشهای زیر انجام می گیرد:1) لیزرN d-YAG  یا KTP 2) کرایوتراپی 3) پروتزهای اندوبرونکیال 4) فتودینامیک 5) براکی تراپی 6) ترموکواگولاسیون. این روش ها، در اکثر سرطانهای تراکئو برونکیال که در مراحل اولیه قرار دارند، کاربرد دارند. این تکنیک می تواند به عنوان درمان کمکی به همراه شیمی درمانی و رادیوتراپی در سرطانهای پیشرفته ریه مورد استفاده قرار گیرد.از دیگر کاربردهای این روش مداخله ای، درمان ضایعات ساختمانی و داخل برونشی خوش خیم و همچنین کنترل هموپتزی و برداشتن اجسام خارجی می باشد. در آینده، برونکوسکوپی مداخله ای راهنمای اصلی تشخیص و درمان بیماریهای برونکیال خواهد شد.

تکنیک های لوله گذاری تراشه از آغاز پیدایش در سال های نخستین قرن بیستم، همچنان تغییر نیافته باقی مانده و محدود به لوله گذاری کور کورانه از راه بینی و تکنیک های لارنگوسکپی با لارنگوسکپ سخت هستند. لوله گذاری با فیبر اپتیک (FOI) نخستین بار در سال 1967 توسط مورفی Murphy به وسیله یک کلدوکوسکپ فیبر اپتیک در مورد یک بیمار دچار مشکل راه هوایی، مبتلا به رماتوئید آرتریت پیشرفته انجام گرفت. ولی امروزه در برخی کشورها شاید چندان بعید و غیر معمول نباشد که یک جراح در اتاق عمل حتی برای دیدن مجرای صفراوی، فیبراسکپ منعطف مخصوص لوله گذاری را از متخصص بیهوشی قرض بگیرد.